آرایه ی کنایه

کنایه :

در لغت به معنای پوشیده سخن گفتن است و در اصطلاح سخنی است که دارای دو معنی دور و نزدیک است 

که معنی نزدیک آن مورد نظر نیست اما گوینده جمله را چنان ترکیب می کند و

به کار می برد که ذهن شنونده از معنی نزدیک به معنی دور منتقل می شود.

نکته: کنایه معمولا در یک جمله یا یک ترکیب به کار می رود .

مثال ۱ : هنوز از دهن بوی شیر آیدش.

توضیح: کنایه از این که هنوز بچه است و بارز ترین نشانه ی بچگی همان شیر خوردن است .

مثال ۲ : بباید زدن سنگ را بر سبوی.

توضیح: سنگ را بر سبو زدن کنایه از آزمایش و امتحان کردن است.